Teshtimë prej kokëpalari

Arbër Zaimi

Family (A Child Shall Lead Them), 1932 – George Grosz

Ftohma njeriun e kap me kollë e me teshtima, e këto janë të bezdisshme, të zhurmshme, mund t’ia ngjisin virusin të tjerëve, ndaj kërkush s’ka qejf të rrijë gjatë me kë teshtin a kollitet. I sëmuri, fillimisht synon ta zgjidhë problemin me vetveten. Për të mos vënë në siklet të tjerët, ja rri në shtëpi e izolohet, ja përpiqet ta zbusë kollën me ndonjë shurup a çaj të nxehtë, ndërsa teshtimat i mbyt duke zhytur hundët në shami e duke bërë lloj-lloj marifetesh (duke mbajtur frymën, duke pickuar majën e hundës e të tjera gjëra qesharake, si këto).

Mirëpo historia (magistra vitae) rrëfen faktin imponues, që teshtimat e kollitjet kanë vazhduar, pavarësisht marifeteve e shurupeve. Afërmendsh, nuk mjaftojnë hiletë për ta ndaluar përgjigjen reflektive të organizmit ndaj shqetësimeve të brendshme, në këtë rast viruseve që shkaktojnë të flamosurën ftohmë. Duhet tjetër zgjidhje.

Një zgjidhje qesharake do të qe receta e tiranit, një dikush arrogant që synon të shmangë menjëherë bezdinë. E tillë zgjidhje do të qe psh. lëshimi i një urdhri për të ndaluar me dhunë kollën e teshtimat, apo për t’i kërcënuar, rrahur e përzënë autorët e këtyre gjesteve bezdisëse. Po sot zor se gjen njerëz kaq të trashë e të pasjellshëm (apo ndoshta gjen?) sa të lëshojnë të tillë urdhra, e sërish kjo nuk e ndalon as kollën e as teshtimën.

Paragjykimi ndaj Prometheut

Ndërsa ende jehojnë grahmat e fundit të kërcënimeve të neoliberalizmit, ndërkohë që na kërkohet të përshtatemi me rrobën e ashpër të asketizmës ekonomike, është me vlerë që të reflektohet nëse përvojat e nxjerra prej këtyre dekadave të fundit përmbajnë në vetvete lëndën e parë që duhet për të bërë opozitë efektive.

Qoftë në rastin kur të sunduarit mendojnë për mendimet e sunduesve, qoftë në rastin kur sunduesit përkthejnë mendimet e të sunduarve, një karakteristikë e përbashkët e rivalitetit diskursiv është shfaqja e një lloj parapëlqimi midis ideologjive pro apo anti-sistem. Kjo s’na habit, për sa kohë që format e marrëdhënieve shoqërore i kemi të ri-kodifikuara në teoritë që janë në dispozicion. Pasi u shpall e vdekur epoka e ekstremeve, rendi spontan aq i adhuruar nga marketistët e zellshëm e gjeti kundërshtarin e vet te rezistencat laramane e shumëformëshe të cilat lavdërohen prej atyre që mendojnë se ndryshimit nuk ka pse t’i prijë tranzicioni, dmth. për të arritur ndryshimin, nuk ka nevojë për ndërmjetësim nga pushteti e nga shteti.