vjen ëndrra, nimfë ujërash të ëmbla
buzët lagura me pranverë, t’merr ndoraz e të nxjerr prej dimrit
tregoja fytyrën tënde t’errët, atë me mjekër t’zezë
luftë, grrithje, britma, e stërkala djerse-gjaku n’sa ndeshen të dy palët mizorisht a mund të hahet muza? stërkuqur vende-vende posi mjedra e papjekur
apo thana – ajo pyet: cili ka qenë
objekt i fundit që t’ka shtënë të pikturosh e të ka lënë
gjithë natën mbi telajo, çehreverdhë
ndërsa në muret e studios zvargej zëri i saj, zë i thellë gjoksi.
poeti resht shkrimin për vetveten, zë e shuhet
aromë terpentine, erë bojrash vaji të pathara
dis moi que tu m’en veux pas
përqafje, rrokje e shtrëngime shtresëzuar vit pas viti
ndalon, njohja i pamundësohet
njeriut, por brenda ka sekrete
fosforeshente
a është poeti e muza shuma e braktisjeve të tyre
a shuma e varësisë së ndërsjelltë?
cila fytyrë e jotja është gabim?
jo, ajo nuk është shumë, është diferencë, poeti
është shumëzim i dëshirave të veta e të lëmshit
që zë e ngatërrohet përreth muzës, a përmes shpirtit të saj
që vjen një ditë më vonë
poeti është shumëzim i saj, ai ia lyp të gjitha vetet e të gjitha shfaqjet muzës
që e vështron me melodi e këngë edhe me rrugë ‘tjera
që i zgjedh ti, nëpër ‘tjera qytete, ku mund t’ia shohësh f’tyrën
asaj tek vjen, me një këmishë të bardhë të mbushur me qershi
… poet, pa gjej dikë që s’do të përkëdhelet! Hë!
e brishtësia vjen e papritur, befason, as muza s’di të reagojë
zë gërvish vetveten, dhe zë kafshon vetveten
çka bën kur muza nis të dëshirojë
e kur përmbysen krejt raportet objektive?
me zë t’epshit i shpërthen anët e saj
humnerë ku gjithçka shndërrohet në hiç
aromë gjumi, zgjohu!
endu gjetiu, mos ji kur asaj i del gjumi
se të gëlltit me kafen, siç ka rrufitur me dhjetra shkrimtarë
nëpër stacione trenash, që ndalojnë e i rrëfejnë
se si besojnë te fati…
pyet gjithnjë kur vjen ajo, si duhet ta thërrasë, si do ta njohë
ku përfundon largësia, te sytë e sëmura që dashurojnë dhimbjen
e një trupi të paprekur, e një mendjes së cënuar
ajo di vetëm se ka nevojë për më shumë hapësirë
brenda saj, që ka nevojë për pranverën
që të vijë t’ia çelë lulet, që të mos kthehet
më në shtëpi, se ai vend
i rri ngushtë te bërrylat, te gjunjët…
muza nuk është muzë kur është atje, ajo thërret
poetë mjekroshë ta ndjekin ditën edhe natën në hemisfera të përmbysura
të prekin
nyjet e njerëzimit, mbetjet e gjakta të së vërtetës, popujt, zemrat
ajo i jep poetit lëkurën e saj
që ai ta gdhendë së brendshmi me arabeskat e vetmisë
i jep gjakun, të vërtetën
dashurinë që zgjat, e i kërkon veç një cigare
të sajat i mbaruan – ajo kërkon dikë
t’i japë një, të fundit për të mbyllur ditën
avionët ulen zhurmshëm mbi pizhamat e saj
e koka e tij zhurmon vendesh kaotike
si vjershë e pambaruar
