Kompozicion kubo-futurist me figura, Kirill Zdanevich, 1921
kur nata shtjellohet në rrugët e gotës
asht momenti ma i mirë për t’u parë me mjekun
truni rreh si i mpimë nën cipën e borës
si i vdekun
ti i lyp një shkëndijë, dikush shet cigare
të tjerë hanë, a shkërdhehen, a pështyjnë, a flenë
a peshojnë me pare çdo trup sepse marre
s’u vjen
dy poetët në park marrin poza herojsh
nji lypsar endacaken flokëgjatë e rreh dhe e ther
dhe barkboshi i pshurr dy poetët e gdhendur
n’mermer
a dilet në një natë të tillë prej mejhanes
në kët’ borë e kët’ baltë e të ftohtë të ndyrë
rri n’tryezë e mejhanxhiut ia përplas të palarat e tua
në ftyrë
kur çdo shpresë shpërbëhet nën dhunën e rrotës
dhe përnatë në gostinë e bollshme të frikës darkon i papunë
i largohesh gjithë botës dhe përngjahesh me gotën
të premte
të shtunë
nji polic dhe dy romë ulërijnë tallava
fërshëllejnë nji vijë melodike të dhjerë sa për pije
nji snob duke ngrënë shan Shostakoviçin
gromësimë barazie
ja ku vjen dhe doktori armatosur me syze
t’i rrëfejë narratorit se qysh iu krimb truni
t’ia zhgroposë sekretet që kalben në shpirtin
prej druni
e merr mjeku kët’ punë me profesionizëm
narratorin gjithë kujdes e lëmon dhe e prek
aty ku kushdo sheh me menefregizëm
nj’odradek
dhe e zhvesh dalëngadalë si ta kishte dashnore
tue ia kqyrë me vëmendje drithërimën
narratorit i trembet e i dirset çdo pore
për vrimën
jo për vrimën e vet po për vrimën e botës
që s’e mbulon dot as gota as bora
s’i mungojnë botës planet a idetë për ta mbushur kët’ vrimë
por dora
