Aubrey Williams – Death and the Conquistador 1959
A s’është e shenjtë zemra ime, përplot jetë të bukur
Ç’prejse dashuroj? Pse çmohesha më tepër
Mendjemadh e nopran
Fjalaman e i zbrazët kur isha?
Ah! Turma vlerëson veç mallin në treg
Dhe shërbëtori nderon veçse të dhunshmin
Te e perëndishmja besojnë
Veç ata që të tillë janë vetë.
F. Hölderlin
Përktheu A. Zaimi
Hans Gustav Burkhardt – Enderr dashurie, 1969
Pierpaolo Pasolini
Prej botës së vjetër e prej botës së re
Kish mbetur veç bukuria, dhe ti
E mjera motërz miturake
Që rend pas vëllezërve më të mëdhenj
Dhe qesh e qan me ta, për t’i imituar,
Ti, motërza më e vogël
Atë bukuri e mbaje veshur me aq përulësi
Dhe shpirti yt prej bije të vegjëlisë
Kurrë nuk e diti se e mbaje veshur
Përndryshe s’do të ish bukuri.
Por bota ta mësoi
Kështu që bukuria jote u bë e botës
Prej së frikshmes botë të vjetër, prej së frikshmes botë të re
Kishte mbetur vetëm bukuria, dhe ti
E more me vete, siç merret një buzëqeshje e bindur.
Bindja lyp shumë lotë të gëlltitur,
T’i jepesh të tjerëve, shumë shikime gazmore
Që kërkojnë mëshirën e vet! Kështu pra
E more me vete bukurinë tënde.
U zhduk si një dromcë pluhur ari.
Prej idiotes botë të vjetër
Dhe prej së pamëshirshmes botë të re
Kishte mbetur një bukuri që nuk turpërohej
Të tregonte gjinjtë e veckël të motërzës
Barkun e vockël, aq lehtësisht të zhveshur.
Pikërisht prandaj ajo qe bukuri, e njëjta
Që kanë vajzat e ëmbla të botës tënde…
Vajzat e tregtarëve
Fituese konkursesh bukurie në Majemi a Londër.
U zhduk si një pëllumbeshë e artë.
Bota ta mësoi
Ndaj bukuria jote nuk ishte më bukuri.
Por ti vazhdove të ishe fëmijë
E papjekur, si lashtësia, mizore si e ardhmja
E mes teje e bukurisë tënde të pronësuar prej Pushtetit
U vendos gjithë idiotësia dhe mizoria e së tashmes.
E mbaje gjithnjë me vete, siç mbahet një buzëqeshje ndër lotë,
E paturp prej përtesës, e pafytyrë, prej bindjes.
U zhduk si një pëllumbeshë e bardhë, e artë.
Bukuria jote e mbijetuar e botës së vjetër
E kërkuar prej botës së ardhme, e pronësuar
Prej botës së tashme, u bë sëmundje vdekjeprurëse.
Tashti vëllezërit e mëdhenj më në fund kthejnë fytyrën
I ndalin për një çast lojërat e tyre të nëmura
Dalin prej shpërqendrimit të tyre të palodhshëm
Dhe pyesin: “A është e mundshme vallë që Merilina
E vockla Merilinë, të na ketë rrëfyer udhën?”
Tani je ti
Ajo që s’vlen më hiç, e mjera, me buzëqeshjen e saj
Je ti e para përtej dyerve të botës
Së braktisur në fatin e saj vdekatar.
Përktheu Arbër Zaimi
Charles Ragnard Bunnell – Shtëpia e magjistarit, 1958
Jorgo Seferis –
Tymosa e s’e shova gjithë mëngjezin
N’e shofsha do më rrokin trëndafilat
Do më mbysin me gjemba e petla të rëna
Trëndafilat rriten gërmuq, secili me lulet në ngjyrën e vet
Rrinë vështrojnë, mos kalon ndokush vallë; askush nuk kalon.
Nga prapa tymit të llullës i shoh
Pa kundërmim mbi kërcejtë që po thahen.
Në jetën tjetër një grua më pat thënë: “Mund ta prekësh këtë dorë
Dhe kjo trëndafilkë do të jetë jotja, është jotja, mund ta marrësh tani a më vonë, kur të duash”.
Zbres shkallët pa e ndalur tymosjen
Dhe trëndafilkat më ndjekin të ngazëllyera
E në mënyrën e tyre diç prej atij zërit që rri në
Rrënjë të britmës, atëherë kur njeriu zë klith “o nënë” apo “ndihmë”
Apo britmëzat e bardha të dashurisë.
Është një kopshtijzë e bardhë cit me trëndafila
Pak metra katrorë që zbresin bashkë me mua
Shkallëve tatëpjetë, pa e marrë me vete qiellin;
Dhe emta e saj do t’i thoshte: “Antigonë, i ke
Harruar mësimet për sot
Në moshën tënde nuk vishja korse, jo në kohën time”.
Emta e saj një krijesë për keqardhje: damarët e dalë,
Rrudha përreth veshëve, një hundë gati të vdekur;
Por fjalët e saj gjithnjë të kujdesshme.
E pashë njëdizaj tek ia prekte gjinjtë Antigonës
Si fëmija i vockël që vjedh një kokërr mollë.
Mos vallë e takoj atë plakë tani që po zbres?
Kur ika më tha: “Kushedi kur takohemi prapë?”
Pastaj lexova për vdekjen e saj në gazeta
Për martesën e Antigonës dhe martesën e
Vajzës së Antigonës
Pa i ndalur hapat, as duhanin
Që më lë në buzë shijen e një anijes së nëmur
Me një sirenë kryqëzuar në bashin e saj ende pa
Iu venitur bukuria.
Përktheu Arbër Zaimi
Fletore Shënimesh 