Aubrey Williams – Death and the Conquistador 1959
A s’është e shenjtë zemra ime, përplot jetë të bukur
Ç’prejse dashuroj? Pse çmohesha më tepër
Mendjemadh e nopran
Fjalaman e i zbrazët kur isha?
Ah! Turma vlerëson veç mallin në treg
Dhe shërbëtori nderon veçse të dhunshmin
Te e perëndishmja besojnë
Veç ata që të tillë janë vetë.
F. Hölderlin
Përktheu A. Zaimi
Mahmood Darwish
Pa titull, 1986 – Massoud Arabshahi
Kur përgatit mëngjesin, mendo për të tjerët.
Mos harro të ushqesh pëllumbat.
Kur bën luftërat e tua, mendo për të tjerët.
Mos i harro ata që duan paqë.
Kur paguan faturën e ujit, mendo për të tjerët.
Mendo për ata që s’kanë nga të marrin ujë, pos nga retë.
Ndërsa shkon në shtëpi, në shtëpinë tënde, mendo për të tjerët
Mos i harro ata që jetojnë nëpër tenda.
Ndërsa fle, e numëron planetët, mendo për të tjerët
Ka edhe gjind që s’kanë se ku të flenë.
Ndërsa çliron shprehjen tënde përmes metaforash mendo për të tjerët
Ata që e kanë humbur të drejtën për të folur.
Dhe kur mendon për të tjerët e largmë
Mendo për veten edhe thuaj
“Dua të jem kandil në errësirë.”
Mbi krahinat e tua u shtrua dalëngadalë dëbora
Dhe mjegulla mbështolli
Së pari malet
Prej nga mund të kesh parë dikur ndonjë horizont të largmë
Në majat ku sa shumë herë ke ndenjur bashkë me ne
Ke parë kohën të ndalet
Ke parë mijëra përrenjtë e së ardhmes
Që vijnë e kullojnë e bëhen një i vetëm
Në luginën ku hodhe themelet e shtëpisë që na ke dhënë
Që unë e prisha, pa të thënë
E squllët mjegulla, ngjan si jastëk që shtyp orteqet
E rëndë, varet shpateve ku bora mbush hendeqet
Ku kemi qenë bashkë gjatë vjeshtës
E gjatë verës tënde, shtigjet ku
Në pranverë je endur i vetmuar
Apo me miq të tjerë
Që unë s’i njoh e që ti s’i mban më mend
Dëbora nis e hollë të mbulojë çdo të shkuar
E vonë, e gjithçka zbardhet për të zhdukur dyshimet
ngjyrat, alarmimet
Mbeten të errëta e të pambushura prej borës
Veç honet edhe gërxhet më të hershëm
Që rrallë përshkohen nga ndonjë vështrim i marrë mendsh
Ndonjë mendim i përmalluar a i mnershëm
Gjithë një fletore e zbrazët
Pa asnjë njollë kafeje a rakie
S’ka më asgjë të bukur për t’u ritreguar
Një shkretëtirë ku rëra s’është veç grimca historie
Gjithçka e mbulon bora dhe harresa
Dhe drita që lbyr sytë e tu të gjelbër
Brigjet e qetësisë s’i lag dot më as dallgë e fajit apo ndonjë mburrje
E as pendesa
Arbër Zaimi
Family (A Child Shall Lead Them), 1932 – George Grosz
Ftohma njeriun e kap me kollë e me teshtima, e këto janë të bezdisshme, të zhurmshme, mund t’ia ngjisin virusin të tjerëve, ndaj kërkush s’ka qejf të rrijë gjatë me kë teshtin a kollitet. I sëmuri, fillimisht synon ta zgjidhë problemin me vetveten. Për të mos vënë në siklet të tjerët, ja rri në shtëpi e izolohet, ja përpiqet ta zbusë kollën me ndonjë shurup a çaj të nxehtë, ndërsa teshtimat i mbyt duke zhytur hundët në shami e duke bërë lloj-lloj marifetesh (duke mbajtur frymën, duke pickuar majën e hundës e të tjera gjëra qesharake, si këto).
Mirëpo historia (magistra vitae) rrëfen faktin imponues, që teshtimat e kollitjet kanë vazhduar, pavarësisht marifeteve e shurupeve. Afërmendsh, nuk mjaftojnë hiletë për ta ndaluar përgjigjen reflektive të organizmit ndaj shqetësimeve të brendshme, në këtë rast viruseve që shkaktojnë të flamosurën ftohmë. Duhet tjetër zgjidhje.
Një zgjidhje qesharake do të qe receta e tiranit, një dikush arrogant që synon të shmangë menjëherë bezdinë. E tillë zgjidhje do të qe psh. lëshimi i një urdhri për të ndaluar me dhunë kollën e teshtimat, apo për t’i kërcënuar, rrahur e përzënë autorët e këtyre gjesteve bezdisëse. Po sot zor se gjen njerëz kaq të trashë e të pasjellshëm (apo ndoshta gjen?) sa të lëshojnë të tillë urdhra, e sërish kjo nuk e ndalon as kollën e as teshtimën. Lexoni pjesën e mbetur të këtij zëri »
Fletore Shënimesh 