Shoqëri mesjetare me elita postmoderne

Le bal bullier, 1913 - Sonia Delaunay

Është ves i intelektualit që sa herë të hasë gjedhin e ngjashëm në ndonjë tavolinë kafeneje (reale a virtuale) t’ia nisë e të diskutojë për halle të mëdha. Në rendin logjik të konstatimit radhiten njëra pas tjetrës analizat e elitës mençurake, gjithnjë e më shpesh e arsimuar jashtë, e gjithnjë e më pak e lidhur me atë çka ndodh brenda.

Si qëmoti, diskursi mbahet pompoz, i mbushur me pleonazma që rrahin si çekan mbi gozhdët që duhet të ngulen mbi mendjen e tjetrit. Burrat e gratë qesin në tavolinën e tyre argumenta e kundërargumenta e herët a vonë përfundojnë në ngritje të zërit, si për të shtyrë tej çdo hije të vëzhgimit interesant të Leonardos “dove si grida non c’e scienza”.

Një mijë arsye ka për të demonstruar. Të njëmijat janë Republika

Si qe e mundur që lufta, përpjekjet e pandërprera, demonstratat, jetët e humbura e dekadat e burgimit, shpresa e aspiratat për liri të reduktoheshin të gjitha në një opinion jodetyrues, edhe ky në “footnote”, në një shënimth që do të shpjegojë asteriskun që tash e tutje do t’i ngjitet pas Kosovës, një bisht që duket sikur do të vërtetojë një tezë të vjetër mbi anatominë e njeriut shqiptar si jo tërësisht modern. Si mund të vihet në dyshim pas gjithë historisë, vetë historia, si mundet të lëvizet në shekullin XXI në drejtim të kundërt me antikolonializmin?