sipas skemës së tij

La Femme au canapé, 1930 - Kees van Dongen

– mua s’më bëhet vonë për hapësirat,

pres thjesht që ta përfshij tek unë

këngë të pambaruara që sillen

e përcillen tej fotove të saj

ty të duhet të ecësh me do punë

që ke lënë pas dore tash një javë

ajo të kërkon ta ndalosh teksa

përpiqet të të pushtojë çdo hapësirë

ajo ka për të jetuar se dashuria është

më e fortë se vdekja… por prapë është

mëkat që ti s’di të kërcesh, se s’mund

të imagjinohet një trup i pakërcyeshëm,

se s’quhet trup pa vallëzimin. ti i thua

të flejë, se e ke xhan.

ajo është e mekur e dëshiron të zgjasë

më tepër se ‘ç ia lejojnë gjunjët

hypnerotomachia

Hassan Badreddine el Bass Raoui (Conte des 1001 nuits), 1918 - Kees van Dongen

vallë është vërtet kaq ndjellëse sa nëpër ëndrra

apo jam unë që jam përfundimisht i pirë?

do të qe mirë të isha i pirë – thotë ajo

ndoshta nga që ka shumë cene brenda meje, a ndoshta pse nuk jam në temë

po pse vallë ka kaq cene brenda meje?

ndoshta pse lëshohem edhe bie prej qielli i ngrirë, i bardhë, i ndarë në mijëra copëza të vockla kristaline?

nuk e di…

do të doja të isha çarçafi që mbështjell lakuriqësinë tënde

por të të mbështillja ngushtë (edhe pse nuk janë bash këto fjalët e duhura)

ndërkohë që ti ndjen ca grimca përqafimesh

që të japin të kuq faqesh

e ti e di që jam unë

e ti e di si ndihesh prej gjithë kësaj

e ti e di pse s’duhet