Fyell me ashtin e shpinës – 2

Bathing, 1911 – Aristarkh Lentulov

Majakovski

 

Dhe qiellin,

që harron se është i kaltër përmbi vranësirë,

dhe retë që vrapojnë si refugjatë allasoj,

me agim t’dashnisë s’fundme nuk i lë në errësirë

me jerm tuberkulozi, unë fort do i ndriçoj.

 

Dhe me lumturi do ta klith ulërimën

e turmës

që s’gjen as rehat as shtëpi.

Dëgjoni,

o popull!

Dilni llogoresh e gjer në front

Për luftë ka kohë pastaj, s’ka pse tani.

 

Dhe nëse

në kalamendje e marramendje, gjakprishur si Baku

e dehur pra vijon edhe vijon beteja –

e as atëherë fjalët e dashurisë s’vjetërohen.

Gjermanë të dashur!

e di

se Gretcheni i Goethes duhet

t’ju jetë gdhendur në buzë.

Francezi

jep shpirt buzagaz përmbi bajonetë

piloti i qëlluar me qejf do të rrëzohej,

po të qe se do të merrte

prej buzëve të tua puthjen,

Traviatë.

 

E sa për mua, unë thjesht s’kam më kohë

për tulet e trëndafilta përtypur në shekuj.

Fyell me ashtin e shpinës – 1

Rayonism, Red and Blue, 1911 – Mikhail Larionov

Majakovski

 

Kilometra rrugë, dhe hapat shtrij me zor.

E nga t’ia mbaj vallë unë me këtë ferr ngarkuar!

Cili poet, cili Hoffman hyjnor

Të shpiku, qofsh urryer e mallkuar!

 

Rrugët plot njerëz, spitullaqë të pabotë

Janë shumë të ngushta e stuhinë nuk ma nxënë

I mas me mend

Si gjaku që rrjedh i veshtull e i ngrohtë

mendimet m’derdhen jashtë e kafkën lënë

 

Unë

që gjithnjë kam qenë shkak për festa e gëzim

tash fill i vetëm në ahengje shkoj

E shihmëni si lëshohem kryengulthi në kërcim

e në shkëmb të lumit kokën e copëtoj!

 

Kam blasfemuar

Shava dhe thashë se nuk ka hyjni

e zoti që prej ferri një t’atillë grua nxuar’

sa malet fërgëllonin kur shihnin at’perri

ma solli e m’urdhëroi

bjer në dashuri !

Fyell me ashtin e shpinës – Prolog

Tragediya, 1913 – Iosif Shkolnik, Pavel Filonov

Majakovski

 

Për të gjithë ju,

q’ju kam admiruar a ju admiroj,

të fshehur si ikonat nëpër guvat e shpirtit,

posi një kupë verë në tryezë festive do ta ngre dollinë

me kafkën time të rëndë, gjer në buzë e mbushur me verë-poezi.

 

Shpesh e më shpesh pyes veten, –

pse mos ta mbyll

strofën time bash me nje plumb, si pikë?

Sot,

meqë s’i dihet

po luaj të fundmin koncert, atë të tumirës.

 

Kujtesë!

Paraqitma n’auditore të trurit

të pafundmen radhë të dashamirëve

prej syrit në sy derdhe mbi ta galdimin.

Ndeze mbrëmjen me ahengun e së shkuarës.

Nga trupi në trup le t’i mbulojë zbavitja.

Se dëgjoni, sot do t’i bie fyellit

Të bërë me ashtin e kurrizit tim.

Shpullë faqe shijes së publikut

Construction of a Rectilinear Motion, 1925 - Ivan Alexeevich Kudriashev

Për lexuesit e befasisë sonë të parë.

Vetëm ne jemi fytyra e kohës sonë. Mes nesh briri i kohës shfryn artin e botës.

E shkuara rri tepër ngushtë. Akademia dhe Pushkini janë më të pakuptimtë se hieroglifet.

Flakeni Pushkinin, Dostojefskin, Talstojin, etj., etj. prej kuvertës së Anijes të Bashkëkohësisë.

Ai që nuk harron dashurinë e parë, s’do ta njohë dot kurrë të fundit.

Kush, në mirëbesim, do t’ia falte dashurinë e fundit epshit të parfumosur të Balmontit? Ky është vallë pasqyrimi i shpirtit viril të së sotmes?

E cili, zemërdridhur, do kish frikë ta zhvishte koracën e letrës prej frakut të zi të kreshnikur Brjusov? Vallë shkëlqejnë prej saj agime bukurish të panjohura?

Lajini duart që kanë prekur jargët e ndyra të librave shkruajtur nga Leonjid Andrejevët e panumërt.

Gjithë Maksim Gorkët, Krupinët, Bllokët, Sollogubët, Rjemizovët, Avjershenkot, Çorniët, Kuzminët, Buninët, etj. duan vetëm një daçë në breg të lumit. Ky është shpërblimi që fati rezervon për rrobaqepësit.

Prej lartësish qiellgërvishtëse shohim pakuptimësinë e tyre!…